در سایه ی شقایق

امواج گیسوان تو

                   - شامگاه -

                                  مرا برد –

با موجهای رود،

وقتی به روی آب گذر می کردیم

                                      با ماه بیشه ها

پیراهنت به دامن خاری

                             آویخت

آنگاه تو ماندی و

                   من با آب

از دشتها گذشتم و

                      در شیبهای تند

                                        زمین را گم کردم

هشیارتر از قطره ی شبنم بودم

وقتی

از ساقه ای به ساقه ی دیگر

                                  می افتادم

اما

در گردش فصول

از باد و

         آفتاب

هشیارتر نبودم

انبوه شاخه های درختان را

                                 دستی کنار می زد

{کاظم سادات اشکوری}