وقتی نسیم نیمه شب
از باغ سیب برمی گردد
راز از کنار زلف تو آغاز می شود
راز از خلال طره ی رقصانت
روی انار سرخت سر می خورد
و می رود به شانه
و شانه ی برهنه ی مهتابی ات
جغرافیای حسرت و حیرت را
ترسیم می کند
...
راز از خلال زلفت می تابد
وقتی زلال گردنت
از تیغزار بوسه پر آشوب گشته است
{منوچهر آتشی}
امواج گیسوان تو
- شامگاه -
مرا برد –
با موجهای رود،
وقتی به روی آب گذر می کردیم
با ماه بیشه ها
پیراهنت به دامن خاری
آویخت
آنگاه تو ماندی و
من با آب
از دشتها گذشتم و
در شیبهای تند
زمین را گم کردم
هشیارتر از قطره ی شبنم بودم
وقتی
از ساقه ای به ساقه ی دیگر
می افتادم
اما
در گردش فصول
از باد و
آفتاب
هشیارتر نبودم
انبوه شاخه های درختان را
دستی کنار می زد
{کاظم سادات اشکوری}
گل من ، پرنده ای باش و به باغ باد بگذر
مه من ، شکوفه ای باش و به دشت آب بنشین
گل باغ آشنایی ، گل من ، کجا شکفتی
که نه سرو می شناسد
نه چمن سراغ دارد
نه کبوتری که پیغام تو آورد به بامی
نه به دست مست بادی گل آتشین جامی
نه بنفشه ای نه بویی نه نسیم گفت و گویی
نه کبوتران پیغام
نه باغهای روشن
گل من ، میان گلهای کدام دشت شکفتی
به کدام راه خواندی
به کدام راه رفتی ، مه من
تو راز ما را به کدام دیو گفتی؟
که بریده ریشه ی مهر، شکسته شیشه ی دل
منم این گیاه تنها
به گلی امید بسته ...
همه شاخه ها شکسته
به امیدها نشستیم و به یادها شکفتیم
در آن سیاه منزل
به هزار وعده ماندیم
به یک فریب خفتیم.
{محمودمشرف آزادتهرانی}<<م. آزاد>>
تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالها هست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا؟
خانه ی کوچک ما
سیب نداشت
{حمیدمصدق}
پیش از طلوع ماه
ای مهربان شراب بیاور
تا در نگاه خواب
در سرخی شرابم
- چون نام خود –
برهنه درآیی
اینک تویی برهنه تر از ماه
زیر رواق شب
ماه شراب نوشان.
{جوادمجابی}